خون شب

سحـــر به تیغۀ خورشید ریخت خــون شب

صبـــا به پنجــــه دریـــد دامـن فســون شب

کلـــید صندوق شب دست رهـــزنان افتـــاد

ربـــــود شمس, مـــــه بـــدر نقره گون شب

بهـــــار صبـــح بیاورد هزار نغمه ســـــرا

کــــه از ترانه بهـــم ریختند سکـــــون شب

بـــه روی لالۀ شب ریخـــت گوهر چشمش

نـــدیـــد بـــاد سحر اشک نــــار گون  شب

شب از جنــون فراق مهش در آتش سوخت

شفق دمیــــد از آن شعلـــــۀ چو خــون شب

نیــــامدی که ببیــنی ز تــــربتش «واهِب»

که دود ســــر زده از حسرت  درون شب

فنلو.--هالند

پردۀ تن

شتـــابِ بـــه رفتن آئیـــنه دار راه مکــــن

نکرده هیــــچ سراب انتظــــــار رهگزری

به منـزلت رسی آندم که بال بر بنــــــــدی

که از هوای بلند بـــــــاز را نشد ثمـــــری

صدای نالۀ جـــان بخش نیســــتان عــــدن

فقط رســید کسی را که داشـت گوش کری

بلندی قـــــد ســــرو است زیر تیغ تبـــــــر

که روی خاک نشست و به پاش ماند سری

نمای صنــــــــدوق رنگین باغ بیــــرنگی

به چشــم بین که از دیدنش نشد خبـــــــری

ز پــــردۀ تنت آتش بــه خاک پنهــــان شد

بپار جامۀ رنگین و زن به شعــــله ســـری

بیا ز عرش, نشین پای ریشه ای «واهِب»

که خاک را نســزد بالِ باز و شاهپــــــری

31-08-2009

فنلو--هالند